Mannenkoren voor Oekraïne
Beduusd en onder de indruk was ik zaterdagmorgen.
Afgelopen week heb ik samen met Niels Berendsen, voorzitter van het Ettens Mannenkoor heel wat uurtjes gestoken in de organisatie van dit evenement.
Niels zorgde voor de koorkontakten en ik nam het lijntje naar de gemeente voor mijn rekening.
En dan is het een keer voorbij.
Het volkslied klonk geweldig, Amanda verving Nick met verve en het geluid van Walter was als vanouds.
Maar het meest getroffen was ik door dat jongetje, dat, naar later bleek, Nikita bleek te zijn.
Toen wij al aan het repeteren waren zag ik hem al in mijn ooghoeken samen met zijn moeder en nog een meisje aan komen lopen. Ik zag hem aan zijn moeder iets vragen wat later als een: “Mag ik daar ook gaan staan” leek.
Een beetje bedeesd nam hij op de eerste rij plaats, ik voelde het aan en stelde hem de vraag : “would you like to sing with us”. Hij knikte en zei in gebrekkig Engels dat hij in Oekraïne in een schoolkoor had gezongen en dat hij hun volkslied “so nice” vond.
Nikita zong uit volle borst mee. En dan word je heel stil.
Later hoorde ik dat Nikita in Wehl werd opgevangen, dat zijn vader achter is gebleven in Oekraïne en dat hij al een paar dagen niets meer van hem had gehoord.
En dan ben je blij dat je als Opa lekker vrij mag zingen bij het Gaanderens mannenkoor en dat je kinderen en kleinkinderen om je heen hebt.
Met geen goud te betalen !!!!
Willem Maas