In memoriam Fons Steverink 19-02-2022
In memoriam Fons Steverink 22-1-1936 - 19-2-2022
Wij vinden het een eer om vandaag hier bij het afscheid van Fons te zijn. Het voelt wel een beetje dubbel. Na een lange periode van niet zingen kunnen en mogen wij dat vandaag wel weer, bij iemand die letterlijk aan de wieg van onze vereniging heeft gestaan.
De man van het eerste uur.
Heel vaak heb ik bij het schrijven van een c.v. van het koor bij een optreden of voor een ander artikel, het verhaal geopend met de namen Fons Steverink, Bart Bleekman en Jaap Schoenaker.
Het was in januari 1964. Bij de Sint Martinus school was een sportzaaltje. Door de Gaanderense verenigingen werd daar, voordat de Pol werd gebouwd, veel gebruik van gemaakt.
Er werd ook elke vrijdagavond gevolleybald. Ook toen kende men al de derde helft, misschien was het voor onze helden wel de tweede.
Na het balletje slaan ging men steevast naar café Arts tegenover deze kerk. Aan de bar of aan een tafeltje, wie zal het zeggen, zaten dan altijd de maten, Fons Steverink, Bart Bleekman, Jaap Schoenaker en Paul Koolenbrander.
Fons zong al een tijdje bij Etten, Jaap bij het kerkkoor, en Paul de schoolmeester zocht nog wat voor de donderdagavond. Fried vond dat wel goed. Het kerkkoor dirigeerde hij al.
En daar werd de legendarische zin uitgesproken: “wat in Ulft en Etten kan, moet toch ook in Gaanderen kunnen.”
En zo geschiedde. Het bleek geen dronkenmanspraat.
Direct trokken zij de stoute schoenen aan, er werd een advertentie in de Graafschapsbode geplaatst en de oprichtingsvergadering vond plaats op 28 januari in café/zaal het Heuveltje, de kroeg van Bernhard Teunissen.
Er waren de eerste avond al 32 potentiële leden aanwezig. Onze vereniging werd opgericht. Ik weet niet of de pastoor het allemaal zo leuk vond, maar de signatuur van het koor werd “algemeen”, er werd nadrukkelijk niet gekozen voor het R.K.
Men ging voortvarend van start en omdat Fons niet op zijn mondje was gevallen, goed uit zijn woorden kon komen, werd hij meteen de eerste voorzitter.
Hij nam nog een kloek besluit. Hij zegde zijn lidmaatschap in Etten op, maar alvorens hij dat deed regelde hij nog enkele partituren uit de bibliotheek van Etten. In de kas zat namelijk nog onvoldoende geld om die zelf te kopen.
Bij de vergadering werd Paul Koolenbrander direct benoemd tot dirigent.
Fons had direct bij zijn aanstelling al gezegd dat hij het koor in de benen wilde helpen, maar door zijn drukke werk bij Pelgrim, zat hij toch wel krap in zijn tijd.
Hij is eigenlijk maar kort lid geweest. Maar hij regelde nog wel even twee zaken.
Hij zorgde er voor dat Theo Wolters lid werd van het koor en regelde direct dat de vereniging voor de zaal in de Klok geen huur hoefde te betalen. Wel moesten de leden een kwartje betalen voor de koffie.
Ik heb wel het verhaal gehoord dat ook bij Theo dat kwartje er nog al eens bij in schoot. Men vergat zo nu en dan de portemonnee om vervolgens wel voor de derde helft voor in het café te gaan zitten.
Dan hoefde je het kwartje niet af te rekenen.
Hij zorgde er ook voor dat zijn baas BAM direct voor jaren ons beschermheer werd. BAM die zorgde wel voor ons.
En zo stond Fons aan de wieg van onze vereniging. Zo vaak hebben we hem niet meer gezien. Zo af en toe was hij aanwezig bij een uitvoering of concert.
En dan kom je uit in 2022. Van de mannen van het eerste uur zingt alleen Harrie Rutten nog, Thijs Wentink heeft onlangs met het lood in de schoenen moeten zeggen dat hij om gezondheidsreden moest stoppen.
We zijn bijna zestig jaar verder. Net als bij andere verenigingen leven wij ook in een tijd dat het ik belangrijker is dan het wij. Het individueel sporten gaat boven het verenigingsleven
Maar wij willen wel verder. We hebben dit jaar niet voor niets voor de slogan : Het Gaanderens Mannenkoor heeft de toekomst” gekozen.
Fons moet dat in 1964 ook gedacht hebben. Wij kunnen dat, wij gaan het maken.
Fons, daarom zijn we hier. Wij danken je voor het initiatief, voor de bakermat van onze mooie hobby, het zingen bij het Gaanderens Mannenkoor.-
Willem Maas.